Κώστας Καββαθάς

Τι να γράψω για το τεύχος Αυγούστου; Με την εξαίρεση κάποιων πολύ φτωχών ανθρώπων, που δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες, οι υπόλοιποι είναι βέβαιο ότι έχετε φύγει, εκτός αν τα πολιτικά σας «πιστεύω» δεν εγκρίνουν τη διαδικασία των διακοπών. Τα νησιά στενάζουν απ’ τα μπαρ και τα εστιατόρια, οι μεζονέτες χτίζονται σε χρόνο dt, οι νεόπλουτοι κάνουν αγώνα δρόμου για το ποιος θα φτιάξει το μεγαλύτερο μαυσωλείο στη Μύκονο και, γενικά, είναι η εποχή του «εμείς να περνάμε καλά και ο κόσμος (και η χώρα) ας πάει να κουρεύεται».
Όσοι διαβάζετε το περιοδικό φαντάζομαι πως, εκεί που κάθεστε, θα σκέπτεστε λίγο σαν... εμένα, θα χαμογελάτε με τα συμπτώματα προχωρημένης... εφηβείας και της πίστης ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Πάντως, πρέπει να παραδεχτούμε ότι, με το θερμόμετρο στους 44 βαθμούς, η επανάσταση μπορεί να περιμένει! Σε κάποιες παραλίες υπάρχουν ακόμα ψάρια, σε άλλες η ηρεμία που έχετε ανάγκη, ίσως και οι αναμνήσεις από άλλα, παλιά καλοκαίρια που είχατε βρεθεί εκεί με κάποια παλιά αγαπημένη... Δεν ξέρω και τα χρόνια που με απασχολούσαν όλα αυτά πέρασαν - ή σχεδόν. Γι’ αυτό, όμως, που είμαι σίγουρος είναι ότι, ανάμεσα σε ένα ψάρεμα και μια ρακή, θα κάνετε μια αναδρομή και θα σκέπτεστε πώς πήγε ο χρόνος που πέρασε, πώς θα είναι οι μήνες που έρχονται και ποιον δρόμο θα ακολουθήσετε.
Κι εγώ; Πού βρίσκομαι ύστερα από 37 χρόνια στο «τιμόνι» του περιοδικού; Τι σκέπτομαι στην άδεια Αθήνα, στο άδειο γραφείο, με άδειο μυαλό ύστερα από όσα πέρασα (και περνάω) με τα δεινά της εταιρείας μας από τη συμμετοχή (κατά 40%) στο λιθογραφείο «¶λφα Πρες»; Γεγονότα που, αφενός, δεν ενδιαφέρουν τους αναγνώστες (όσο καλοί κι αν είναι) και, αφετέρου, δε μου επιτρέπεται να δημοσιεύσω, ακριβώς επειδή η υπόθεση βρίσκεται στα «χέρια» της Δικαιοσύνης.
Τι σκέπτομαι για τα (λίγα) καλοκαίρια που απέμειναν, τα επίσης λίγα χρόνια που θα μπορώ να πετάω, να οδηγώ τη μοτοσικλέτα μου και να δοκιμάζω αυτοκίνητα για το περιοδικό; Δεν ξέρω. Η δοκιμασία με έκανε να μη σκέπτομαι καθαρά. Η ιστορία αυτής της «επένδυσης», που «γονάτισε» την εταιρεία μας, με έχει καταβάλει και δεν είμαι σίγουρος ότι θα αντέξω για καιρό.
Σκεπτόμουν: να γράψω για τα Cayenne των 500 ίππων που παρήγγειλε ο γιος του Μήτσου Μπετατζή; Για τα δομημένα ομόλογα του αδόμητου κράτους; Για τις 2.000 πυρκαγιές που καίνε τη χώρα; Για την «αναβίωση του μύθου» του Fiat 500, που μπορεί να είναι άψογα φτιαγμένο, αλλά δεν αναβιώνει το μύθο του τεχνολογικού «διαμαντιού» του Ντάντε Τζιακόζα; (foto). Όπως το σχεδιασμένο στην Καλιφόρνια VW Beetle (foto), το Mini της BMW (foto) και άλλα μοντέλα με τα οποία οι σχεδιαστές προσπάθησαν να αντιγράψουν το παρελθόν, αλλά δεν είναι παρά ασκήσεις των τμημάτων marketing. Λένε κάποιοι στην εταιρεία όπου εργάζονται: ποιος ο λόγος να εξελίξουμε ένα μοντέλο που να απαντά στα προβλήματα που δημιουργούν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης, ένα αυτοκίνητο για τους καταναλωτές του «ανεπτυγμένου» και -γιατί όχι;- του Tρίτου Kόσμου; Ας παίξουμε με τις αναμνήσεις των μεγάλων, την αφέλεια των νεοτέρων κι ας φτιάξουμε ένα «αντίγραφο» ενός επιτυχημένου προϊόντος της δεκαετίας του ’50 ή του ’60. Τα αυτοκίνητα σε κάποιους αρέσουν, άλλους, όμως, τους αφήνουν αδιάφορους, μπορεί και «θυμωμένους». Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ, όταν βλέπω την αμερικανιά του VW ή τα maxi Mini της BMW. Με το πέρασμα του χρόνου έμαθα να ξεχωρίζω το snob value από τη μηχανολογική τελειότητα. Εκτιμώ την προσπάθεια των Toyota και Honda που σχεδίασαν κι έθεσαν σε παραγωγή υβριδικά μοντέλα, έστω κι αν η τεχνολογία τους βρίσκεται ακόμα στην αρχή.
Για να καταλάβετε, συγκρίνετε τις μηχανολογικές και χωροταξικές λύσεις του «500» του 1957, του πρώτου VW και του Μini του Ισιγόνη (foto) με τα αντίγραφά τους. Το μοναδικό μοντέλο που τη «γλίτωσε» (μέχρι στιγμής) είναι το Citroen 2CV, κι αυτό επειδή οι μηχανικοί της PSA πρέπει να καταλαβαίνουν τις ανάγκες της δικής μας εποχής. Το ίδιο θα έλεγα και για τους μηχανικούς της VAG, που έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στους κινητήρες και στα συστήματα τετρακίνησης. Επειδή αναφέρθηκα στο νέο «500» των 1.400 κ.εκ., οφείλω να αναγνωρίσω την προσπάθεια που έχει καταβάλει η εταιρεία να επιστρέψει στην κερδοφορία, προσφέροντας πραγματικά ποιοτικά προϊόντα, σαν το Grande Punto και, βέβαια, το... «500»!
Καθημερινά φίλοι και γνωστοί ρωτούν αν το άλφα ή το βήτα αυτοκίνητο είναι «καλύτερο» από το γάμα ή το δέλτα. Αν κάνω το λάθος να μπω στη συζήτηση και προτείνω το βήτα, δέχομαι κριτική ή απορρίπτομαι, επειδή το μοντέλο που ανέφερα «κόβεται απότομα» πίσω, μοιάζει κορεατικό ή κινεζικό, θυμίζει γλάστρα, είναι μπανάλ, μικρό, άσχημο ή περίεργο ή ό,τι κατεβάζει η κούτρα του κάθε άσχετου - όχι με τ’ αυτοκίνητα, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά με την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα. H άποψη της κακομαθημένης κυρίας, του πεινασμένου για αναγνώριση «βλάχου» ή του κωλόπαιδου που ξοδεύει τα λεφτά του μπαμπά του μπορεί να προξενήσει εγκεφαλικό, αλλά η θέση μου στο περιοδικό επιβάλλει να είμαι ευγενής και υπομονετικός. Μια φορά έκανα το λάθος να αναφερθώ στην ευθύνη που έχουμε όλοι απέναντι στον πλανήτη που πεθαίνει και το τι άκουσα δε λέγεται.
Επειδή πολλοί από εσάς διαβάζετε χρόνια τα κείμενά μου, πρέπει να σας πω ότι το ενδιαφέρον του κοινού μετατοπίστηκε τόσο, ώστε απορώ πώς υπάρχουν ακόμα αναγνώστες που με... αντέχουν! Τι μπορώ να πω στον τύπο που κατεβαίνει τη Βουλιαγμένης με το Batmobile που, εκτός από τα τσιπάκια, το νίτρο και τα τούρμπο, μεταφέρει κι ενισχυτές 3.000 Watt που γκαρίζουν την τελευταία επιτυχία της Bισοβανδή; Είναι προφανές ότι εγώ έχω μείνει πίσω και αυτός (ή αυτοί) βρίσκονται 50 χρόνια μπροστά.
Ύστερα από μισό αιώνα έντονης παρουσίας στα κέντρα της ευρωπαϊκής και, σε λίγες περιπτώσεις, της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας, νομίζω ότι είμαι σε θέση να πω ότι ο καιρός των μεγάλων δημιουργών/μηχανικών πέρασε. Τα περισσότερα μοντέλα «σχεδιάζονται» από επιτροπές ή είναι πιστά αντίγραφα κάποιου άλλου και λίγα, ελάχιστα, απαντούν ή ανταποκρίνονται στις νέες συνθήκες.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαιτήσει ο προβληματισμένος καταναλωτής είναι ένα μέσο που θα του επιτρέψει να διατηρήσει την ελευθερία της αυτοκίνησης χωρίς να πνίγει τις πόλεις, να επιβαρύνει την ατμόσφαιρα και να θέτει σε κίνδυνο το ίδιο του το μέλλον.
Αν τα παραπάνω ακούγονται υπερβολικά, επιτρέψτε μου να θυμίσω στους νεοτέρους πως έχω γράψει δεκάδες άρθρα για την απόλυτη υποκρισία πρώτα της διεθνούς κοινότητας, που, από τη μια, κόπτεται για την ταχύτητα και το κάπνισμα και, από την άλλη, βομβαρδίζει ανθρώπους αδιάκριτα στις χώρες που δεν της είναι αρεστές ή δεν αναγνωρίζουν τη δημοκρατία του Μεγάλου Αδελφού.
Δεν είναι μόνο το επιβατικό αυτοκίνητο που υπονομεύει την ποιότητα ζωής, αλλά εκατοντάδες βιομηχανίες, βιοτεχνίες και άλλες δραστηριότητες που καταστρέφουν χίλιες φορές περισσότερο, αλλά ο κόσμος δεν τις προσέχει, επειδή λειτουργούν σε σημεία που δε βλέπει. Το παράδειγμα της χαβούζας του Κηφισού στην Αθήνα που η κυβέρνηση την ανακάλυψε επειδή το αποκάλυψε η «Καθημερινή», οι 20.000 (;) ανεξέλεγκτες χωματερές, οι πυρκαγιές που ξεκινούν απ’ τα σκουπίδια που πετά όπου βρει ο (βρομο)λαός, η άντληση για πότισμα με «κανόνια», η χρήση των γεωργικών φαρμάκων, η μετατροπή των δασών σε μεζονέτες με λουτροκαμπινέδες και play room είναι χίλιες φορές πιο επικίνδυνα από το επιβατικό αυτοκίνητο, όμως αυτό δε σημαίνει πως όλοι εμείς πρέπει να αγοράζουμε κάτι επειδή γυαλίζει περισσότερο.
Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες μετά την πυρκαγιά στον Καρέα, με τις πολυκατοικίες-τούρτες να έχουν φτάσει σχεδόν στην κορυφή του Υμηττού, δείχνει την κατάσταση που επικρατεί όχι μόνο στις παράλυτες κρατικές υπηρεσίες, αλλά και σε ένα λαό που δε διαθέτει ίχνος υπευθυνότητας και αισθητικής.
Με κίνδυνο να... χαρακτηριστώ, θα επαναλάβω ότι την πρώτη ευθύνη έχουν τα γενετικά υβρίδια που έχουν καταλάβει την Ελλάδα. Δεκατρείς πυρκαγιές ξεκίνησαν από σκουπιδότοπους, τους οποίους, όπως είναι γνωστό, δε δημιουργούν οι υπέροχοι, ευαίσθητοι Έλληνες πολίτες, αλλά Tούρκοι πράκτορες που κάθε βράδυ αφήνουν τα σκουπίδια τους όπου βρουν και μετά ζητούν ευθύνες απ’ το κράτος. Πραγματικά, δεν ξέρω αν, με την εξαίρεση 200.000-300.000 ανθρώπων, υπάρχει άλλος λαός σαν το δικό μας. Αρνητής της ιστορίας, της γλώσσας και των παραδόσεών του, μιμητής των πιο ηλίθιων συνηθειών του «ανεπτυγμένου» κόσμου, δε δίνει δεκάρα για τα δάση - πάλι με εξαίρεση τους λίγους και πολιτισμένους Έλληνες που, όπως κι εμείς, τα έχουν χαμένα με τη λειτουργία του μπουρδέλου, αλλά, επειδή δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κρίσιμη μάζα, απλώς παρακολουθούν το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το Συνασπισμό να αλληλοκατηγούνται, ενώ ξέρουν ότι είναι ανίκανοι να επιβάλουν τους νόμους που οι ίδιοι ψήφισαν. Όλα όσα συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα ενός ατέλειωτου αλισιβερισιού σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους-οπερέτα, από τις ένοπλες δυνάμεις μέχρι τους δήμους και από τις πολεοδομίες μέχρι τα ασφαλιστικά ταμεία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτήν τη χώρα. Οι λωποδύτες κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι τίμιοι κινδυνεύουν με διώξεις και φυλακές. Ακόμα και η Δικαιοσύνη, που κάποτε αποτελούσε το αποκούμπι των αδυνάτων, είναι σε κρίσιμο σταυροδρόμι.
Ύστερα απ’ αυτά και δεκάδες άλλα, τι να γράψω για το τεύχος Αυγούστου, που οι περισσότεροι διαβάζετε ξαπλωμένοι σε κάποια παραλία;
Ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να πούμε μερικά πράγματα για τον κόσμο (της αυτοκίνησης) που έρχεται.
Ο κινητήρας εσωτερικής καύσης πρέπει, κανονικά, να περνά τις τελευταίες ημέρες του, αφού όλοι ξέρουμε πόσο επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα τα δηλητήρια που εκπέμπει. Πότε θα εμφανιστούν οι νέοι κινητήρες; Σε 1_20 χρόνια, όταν εγώ θα έχω πάρει μια GTO και θα οδηγώ στους γαλαξιακούς αυτοκινητοδρόμους! Το γεγονός δεν απασχολεί τα καρτούν που παριστάνουν τους πολιτικούς στον (παρα)οικονομικό γίγαντα της νοτιοανατολικής Μεσογείου (την Ελλάδα) Τώρα, το Da Capo βουίζει από τις συζητήσεις για το αν η θα προμηθευτούμε Eurofighter, F-16, Rafale, Gripen ή Sukhoi 30, γιατί οι ανάγκες των μεσαζόντων έχουν μεγαλώσει και οι τούρτες που έχουν φτιάξει στο νησί των ανέμων χρειάζονται επισκευή. Αυτό, όμως, που με κάνει να γελάω δεν είναι το άγριο λάδωμα που θα πέσει, αλλά το γεγονός ότι η Τζουτζία δεν πρόκειται να τα χρησιμοποιήσει - εκτός ίσως από μία, δύο ημέρες, στις οποίες θα θυσιαστούν οι λίγοι κι εκλεκτοί (λέγε με Ηλιάκη) που θα κάνουν το λάθος να υπερασπιστούν αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε «εθνικό εναέριο χώρο» από τους προδότες και τους ψοφοδεείς που παριστάνουν τους υπουργούς Εξωτερικών και τους πρωθυπουργούς, ευχαριστώντας τους Αμερικανούς που δεν άφησαν τους Τούρκους να μας σοδομίσουν στο φιάσκο των Ιμίων. Στο πίσω κάθισμα του κάθε αεροπλάνου θα «κάθεται» ένα mini ή maxi (σε ύψος) άτομο, το οποίο, όταν έλθει η στιγμή της αλήθειας, θα τρέξει προς τα... πίσω, φωνάζοντας «αέρααα» και ζητώντας βοήθεια από κάποια Ντορολίζα Ράις. Οι μεγαλύτεροι θα θυμάστε τον «καταλληλότερο» την επομένη της νύχτας των Ιμίων, που διαδέχτηκε την ημέρα της Μαδρίτης, που διαδέχτηκε την προδοσία της Κύπρου, που όλα μαζί έστρωσαν το δρόμο για τη «Μακεδονία» των Σκοπίων, την πυρκαγιά της Πάρνηθας, της Σκιάθου και του... Καρέα, τη μετωπική του προαστιακού με φορτηγό τρένο στα Σεπόλια, το γκρέμισμα του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 (για να «βλέπει Ακρόπολη» το έκτρωμα του Μουσείου της Ακρόπολης) και, γενικά, όλα τα τρελά και απίστευτα που συμβαίνουν στον τόπο που κατοικείται από μια φυλή που ήρθε απ’ το Πουθενά και πάει στο Τίποτα.
¶κουγα πολιτικούς, συνδικαλιστές, «ειδικούς» της κακιάς ώρας να λένε (στα τηλεπαράθυρα) ότι η Ελλάδα δε διαθέτει τα κατάλληλα μέσα για να αντιμετωπίσει τις πυρκαγιές. Στο περιοδικό μας «ΠΤΗΣΗ & διάστημα» έχουμε γράψει δεκάδες φορές και ξαναγράφουμε στο τεύχος που κυκλοφορεί ότι «...η Ελλάδα διατηρεί έναν από τους μεγαλύτερους στόλους πυροσβεστικών αεροσκαφών στον κόσμο, σχεδόν τον ίδιο με της Γαλλίας ή της Ισπανίας και σαφώς μεγαλύτερο από της Ιταλίας». Όλες είναι παραμεσόγειες χώρες και έχουν να καλύψουν πολλαπλάσια έκταση. Αν προσθέσουμε στα εθνικά μέσα τα υδροπλάνα Canadair, τα τροποποιημένα σε πυροσβεστικά ψεκαστικά και τα ελικόπτερα (Ericsson κτλ.) που νοικιάζονται για να ενισχύσουν την άμυνά μας, το οπλοστάσιο που διαθέτουμε είναι μεγαλύτερο από των γειτονικών μας χωρών. Ο στόλος, όμως, δεν μπορεί να είναι απεριόριστος, όχι γιατί «δεν μπορούμε να αγοράζουμε αεροπλάνα που θα τα χρησιμοποιήσουμε μερικές φορές», όπως υποστηρίζουν κάποιοι, αλλά διότι ο αριθμός τους δεν μπορεί να γίνει αυτοσκοπός. Τα εναέρια δασοπυροσβεστικά μέσα είναι ένα από τα όπλα στον πόλεμο κατά των δασικών πυρκαγιών, ίσως πιο κρίσιμο για κάποιες που ξεσπούν σε δύσβατες και δυσπρόσιτες περιοχές, αλλά όχι το μοναδικό. Η χρήση του, όμως, απαιτεί προϋποθέσεις έγκαιρης επέμβασης, για να μεγιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητά του. Διαφορετικά, μπορεί να μαζέψουμε στην Ελλάδα όλα τα πυροσβεστικά του πλανήτη και πάλι να μην έχουμε αρκετά. Έτσι, καλέσματα για να διπλασιάσουμε ή να τριπλασιάσουμε το στόλο τους είναι απλώς... ανοησίες, αν δε λέγονται και εκ του πονηρού, ειδικά, μάλιστα, όταν γίνονται με τη λαϊκίστικη λογική «ένα F-16 ίσον τρία πυροσβεστικά», όπως σε δημοσιεύματα κάποιων εφημερίδων την επομένη της καταστροφής της Πάρνηθας...»

Θυμάμαι παλιά καλοκαιρινά άρθρα. Όταν ακόμα δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Όταν νόμιζα πως, επειδή χανόμουν στα μάτια της στο Μύλο της ¶ννας, εξερευνούσα τους βυθούς στη Σκύρο και ψάρευα ροφούς στη Σκόπελο, η ζωή ήταν ωραία και θα έμενε ωραία. Όταν πίστευα ότι οι νυχτερινές ειδικές διαδρομές στα παλιά ράλλυ θα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ελάχιστες οι αλήθειες, πολλά τα ψέματα. Σιγά σιγά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι, αν τα πράγματα συνεχίζονταν με αυτόν το ρυθμό, θα ερχόταν η μέρα που η χρήση του αυτοκινήτου θα συνέβαλλε αποφασιστικά στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Δεκαετίες πριν οι 4ΤΡΟΧΟI ξεκίνησαν έναν αγώνα εναντίον των ενεργοβόρων αυτοκινήτων που παρήγαγαν οι μεγαλύτεροι κλέφτες της Ευρώπης, οι Γερμανοί και οι ¶γγλοι, και, σε υπερθετικό βαθμό, οι Aμερικανοί. Οι νεότεροι δεν ξέρετε αυτοκίνητα σαν τα Morris Marina και τις Mercedes κάθε μορφής και τύπου, με την εξαίρεση των «190» και 300SL. Τα επίγεια... πλοία των Aμερικανών τα έχετε δει στις παλιές ταινίες. Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες για ν’ αλλάξει η αντίληψη «όσο μεγαλύτερο, τόσο καλύτερο», αν και πολλοί Έλληνες είναι ακόμα σίγουροι ότι ένα Hummer II είναι πιο ασφαλές από ένα Golf, Renault ή Punto. Η εξήγηση πρέπει να αναζητηθεί στο (μικρό) μέγεθος του γεννητικού τους οργάνου, που μάχεται να αναδειχθεί στο Magonisi Resort στο Parasite Beach και, βέβαια, στην Ψαρού. Το φαινόμενο του «τζιποειδούς» είναι έντονο σε χώρες με εκατοντάδες καταστήματα που πουλάνε είδη μπιντέ, μπαταρίες, χέστρες, «χρυσά» πόμολα και προκάτ «εκκλησάκια» που τοποθετεί στα παράνομα που χτίζει όπου του καπνίσει ο «υπερήφανος και ανεξάρτητος λαός». Η παρουσία τόσων χιλιάδων SUV στους δρόμους με παχουλούς τύπους που μιλάνε στο κινητό και «οδηγούν» με κάνει να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από αυτό που κάποτε με συνέπαιρνε. Ντρέπομαι που έχω βοηθήσει στην άσκοπη σπατάλη. Τα παλιά χρόνια, φωτισμένοι μηχανικοί και σχεδιαστές δούλευαν νύχτα-μέρα για να τελειώσουν μια Birdcage Maserati, μια Ferrari 250 GTO, ένα Μini, ένα 2CV, VW, Citroen DS, Saab 96, Lancia Stratos, Jaguar C-Type και Panhard για τις «24 Ώρες» του Μαν. Αυτοκίνητα που έβγαιναν από την ψυχή των μηχανικών και απευθύνονταν σε ένα κοινό που τα εκτιμούσε και παρακολουθούσε στους δρόμους και στους αγώνες. Μικρές παρέες που έψαχναν τις στοίβες των παλαιών περιοδικών στο Μοναστηράκι και αλλού για να βρουν το Autocar, το Motor και το Motor Sport, αλλά και τα Car & Driver και Road & Track, όταν το πρώτο έβγαινε από τον John και την Elaine Bond και το δεύτερο από τον John Davies Jr. Η αποκαλούμενη παγκοσμιοποίηση κατέστρεψε οικονομικά τους αλλοπαρμένους ιδιοκτήτες και τα περιοδικά πουλήθηκαν σε τιμημένες πολυεθνικές που νοιάζονται μόνο για το κέρδος. Από τη μία, αυτό. Από την άλλη, διαβάζω ότι σε δέκα χρόνια στην Κίνα (μία χώρα - δύο συστήματα) θα κυκλοφορούν μπορεί και 700 εκατομμύρια οχήματα! Τι προδιαγραφές θα έχουν; Euro 3, 4 ή 5; Και πόσο CO2 θα εκλύουν στην ατμόσφαιρα; Και τι αξία μπορεί έχει για έναν Κινέζο, Πακιστανό ή βομβαρδισμένο Ιρακινό το γεγονός ότι το Suzuki Vitara έχει... «multimedia PlayStation»; Με όλα αυτά και όλα όσα συμβαίνουν, μπορείτε να μου πείτε ποιος φταίει για τις επιθέσεις που δέχεται ο «ανεπτυγμένος» κόσμος από τους φανατικούς που πιστεύουν ότι, αν τινάξουν στον αέρα τον Πύργο του ¶ιφελ, θα τρώνε πιλάφια στο after life; Ορισμένοι λένε ότι φταίει ο τύπος με την κελεμπία που περιπλανιέται στα βουνά του Αφγανιστάν! Δυσνόητο; Όχι όσο νομίζετε. Χάθηκε η ισορροπία. Από τη μια εμείς και από την άλλη οι άλλοι. Διαβάζω ότι κάποιος στη Γερμανία φτιάχνει Porsche GT3 με κινητήρα 1.000 ίππων. Ποιος αγοράζει και πού οδηγεί το τέρας; Και τι κάνει στη χώρα του και στον πλανήτη;
Και τι μας νοιάζει εμάς, θα πείτε και θα ’χετε δίκιο. Μια μέρα διάβασα ότι ο συνεργάτης μας (και φίλος) Ανδρέας Ρουμελιώτης παρέδωσε τη συνεργασία του για το ON-OFF και τους 4Τ και φεύγει ένα μήνα με το φουσκωτό. Θα πάει (λέει) Ιόνια και μετά Κουφονήσι και Πάρο. Τη μια στιγμή τον ζηλεύω και την άλλη με πιάνουν τα κοινωνικο-πολιτικά μου και λέω ότι, αν πήγαινα στα νησιά με τη δική μου φούσκα κι ερχόταν δίπλα η θαλαμηγός του αρχιλαμόγιου γεμάτη αρχοντοβίζιτες και το υπηρετικό προσωπικό, αν ήμουν νεότερος, θα πέταγα και καμία μολότοφ (με Chivas, για να ταιριάζει στο σκηνικό), πέρα απ’ το ότι θα νοσταλγούσα τη... Σιέρα Μαέστρα, μπορεί και το... χαλιφάτο!
Ξέρω τι σκέπτονται κάποιοι... Τους «ακούω» όταν κάνουμε ποσοτικές ή ποιοτικές έρευνες για τους 4Τ και τα άλλα έντυπα του κλάδου ή για κάποιο νέο περιοδικό που σκεπτόμαστε να εκδώσουμε. Λυπάμαι, χαμογελάω και, καμιά φορά, εκπλήσσομαι, καταλαβαίνω όμως το χάσμα των γενεών, βλέπω το γενναίο καινούργιο κόσμο να έρχεται.
Δε γράφει πολύ «γι’ αυτοκίνητα» λένε. Γράφω. Όταν δε με κυνηγάνε τα προβλήματα που συγκέντρωσα επάνω μου, επειδή έχω την κακή συνήθεια να πιστεύω ότι ζω σ’ έναν κόσμο σαν το δικό μου.
Κάποια στιμή, σε κάποιο έντυπο (εφημερίδα, περιοδικό, βιβλίο), θα σας πω την ιστορία των τελευταίων πέντε ετών. Για να γελάσετε, να «κλάψετε» και να μάθετε να μην εμπιστεύεστε.
Τι τσαμπουνάς πάλι, ρε Καββαθά; Γράψε κάτι που να καταλαβαίνει η νέα γενιά. Πες μας τι γκάζια έχει η M5, πόσο κάνει το Hatteras 77...
Δύσκολος ο μήνας, επειδή:
α. έχουμε «τα μπάνια του λαού», ο οποίος λαός δε διαβάζει τους 4Τ
β. τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες
γ. δεν υπάρχουν νέα
δ. τα παλιά δε συγκινούν κανέναν.
Γι’ αυτό και τούτο το σημείωμα είναι «μικρό». Θα τα ξαναπούμε το Σεπτέμβριο._ Κ. Κ.

ΥΓ: Με συγκλόνισε η θυσία των δύο χειριστών του Canadair. Την ώρα που εμείς, τα παράσιτα της «πρωτεύουσας», φωτογραφίζαμε με τις ψηφιακές την πυρκαγιά, εκείνοι έδιναν τη ζωή τους. Παράδειγμα για τους λίγους νέους που πιστεύουν στις αξίες του παλιού κόσμου. Τα μαλάκια του Parasite Beach, οι βίζιτες και τα λοιπά περιττώματα της ψωροκώσταινας δεν είναι σε θέση να καταλάβουν, έτσι κι αλλιώς.